اشعار

ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است            عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است

ذرات غـم نـشـسـتـه به رخـسـار آفـتاب            از داغ آن‌که بر دو جهان سایه‌گستر است

کـعـبه سـیـاه‌پـوش و به تـن جـامـۀ عـزا            زمزم به حال زمزمه و چشم او تر است

مـاه عــزای سـیـد و ســالار انـبـیـاسـت            کوثر ز اشک فاطمه لبریز گوهر است

بر کـائـنـات گـرد یتـیـمی نشـسـته است            رفت آن پـدر که مـظـهر الله اکـبر است

مـاه سـقــیــفـه آمـد و افــروخـت آتـشـی            کز دود آن به چشم بشر تا به محشر است

خود ماه چیست یک کرۀ کوچکی ز خاک            در پیـش کائـنات ز یک ذره کمتر است

از پشت در طنین صدایی رسد به گوش            خاکم به سر که نالۀ زهرای اطهر است

آن هم دری که روح امین اذن می‌گرفت            والله، جـای گــفـتــن الله اکــبـر اسـت...

چرخ گردون را عجب غوغا و شوری در سر است           یا که گیتی را فنا گردیده وقت محشر است

بر چه می‌ریزد سرشک تلخ از مژگان فلک           عالمی را رخت ماتم نوحه‌گر بر پیکر است

ارض هستی یکسره گردیده بی‌صبر و سکون           خون چکان عرش و فلک در ماتم پیغمبر است

فاطمه دخت نبی می‌سوزد از هجـر پدر           خلقت هستی پریشان از نوای کوثر است

یک طرف نالان حسن سویی حسین و زینبین           سوی دیگر دل غمین بهر برادر حیدر است

ناگهان آمد سروشی غم مخور زهرای من           نگذرد چندی پدر واصل به وصل دختر است

مهر تابان هدایت گشته خـاموش عاقبت           مرتضی دیگر غریب و بی‌کس و بی‌یاور است

آب غسل تو نخشکیده هنوز ای نور حق           دخترت پهلو شکسته بین دیوار و در است

بعد تو از آتش بدعـتت سرایت سوخـتند           غنچه نارسته‌ای از ظلم کینه پرپر است

خـیز از جا یا رسـول‌الله بـنگر بی‌معـین           ریسمان بر گردن فتاح و میر خیبر است

یا رسول‌الله چنان سیلی به زهرایت زدند           کز شرارش تا ابد نیلی عذار دختر است

یا رسول‌الله زجا برخیز و زهرا را ببین           آنکه را خواندی ابیها را گرامی مادر است

یا رسول‌الله عـلی شد بعـد تو خانه‌نـشین           حق شده خاموش و ناحق بهر امت رهبر است

هنگـامـه رنج و غـم و ماتم شده امشب            گـریـان، ز غـمى دیده عالم شده امشب
آهنگ سرشكم، كه رسد بر لب مژگان            با این دل سـودازده هـمـدم شده امـشب

پـایـان شـب آخـر مـاه صـفـر است این            یا آنـكه ز نـو مـاه مـحـرّم شـده امـشب
مهـتاب، رخ خویش نهـان كرد ز مـاتم            چون رحـلت پیـغـمبر خـاتم شده امشب
از داغ جـگــرسـوز نـبـى سـیّـد ابــرار            نخـل قـد زهـرا و عـلى خم شده امشب
شد كار فلك، خون جگر خوردن از این غم            گردون، ز محن با رخ درهم شده امشب
سیماى جهان، غرقه خون دل «یاسر»            در سـوگ رسـول‌اللّه اعـظم شده امشب

تا چَشمِ من به چَشمِ تو دلدار می‌خورد            اِنـگـار که به دیـدۀ من خـار می‌خـورد

غُـصّه نخـور که زود می‌آیی کنارِ من            چَشمت سه ماه حَسرتِ دیدار می‌خورد

بوی بهـشت می‌رسد از سـیـنه‌ات ولی            روزی دَرِ بهشت تو مِسـمار می‌خورد

در پشت در که نالۀ جانـسوز می‌کشی            پهلـوی تو به گـوشـۀ دیـوار می‌خـورد

پیشِ تو می‌بـرَند عـلی را کِـشان‌کِـشان            غُصّه، علی، از آن همه آزار می‌خورد

جـانِ پـدر صِـدا بـزنـی زود مـی‌رسـم            بر بازویت، غَلاف که هربار می‌خورد

از سیـنه‌ام حُسین و حَسن را جُدا مکن            نَخـلِ من از دو میـوۀ تو بار می‌خورد

روزی حَسن به شَهـرِ مدینه شَوَد کبود            از دَستِ یار، زَهـرِ شَرَربار می‌خورد

روزی حُسین، با سَرِ زخمی به روی نِی            سنگ از جفای کوچه و بازار می‌خورد

با دست‌های بسـته رَوَد زِینَـبَت به شام            این دُخـترِ تو لَـطمـۀ بـسـیار می‌خورد

دخترم روشنی چـشم تَـرَم زهـرا جـان            پـیشتر آی و بـبـین بیـشترم زهـرا جان

سفـر مرگ به پـیـش آمده و بـاید رفت            زین جهان رو به جهان دگرم زهرا جان

جـان ‌سـپارم من و از فـتـنه ایـام تو را            به خداوند جهـان می‌سـپـرم زهرا جان

دخـترم این همه در ماتم من گریه مکن            آتش از اشک مزن بر جگرم زهرا جان

بعد من عمر تو کم باشد و از عترت من            زودتـر از همه آئی به برم زهـرا جان

ناگـزیرم که در این امت بی‌مهر تو را            می‌گذارم من و خود می‌گذرم زهرا جان

بابا پس از تو حُرمتِ ما مستدام نیست            جای من و علی وسط این عـوام نیست

تا هستی حُرمتِ حَرمت در مدینه هست            ورنه به اهل بیت تو هیچ احترام نیست

زانـو زدم به بی‌کـسی‌ام گـریـه می‌کـنم            از گـریۀ زیـاد اثـری در صـدام نیست

ماه مـدیـنه هستی و بعد از غـروب تو            فرقی دگر میان همین صبح و شام نیست

دلـشـوره‌های دخـتـر خـود را نگـاه کن            تو می‌روی و دلخوشی اصلاً برام نیست

این خـانه بـود بـابِ حـوائـج ولی دگـر            از این عشیره در حَرمت ازدحام نیست

بابا بـمـان و اشـک مـرا بیـشـتـر مکن            زخـم مـرا به غـیـر پـدر الـتـیـام نیست

این روزها نفس زدنت هم به سختی است            خـنده دگر به روی لبت ای امام نیست

ارکـانِ من تویی و عـلی، لیک بعـد تو            غیر از عـلی به زندگیِ من قوام نیست

تنها شدی و خـونِ جگـر بود حـاصلت            گفتم که، بینِ این همه یک بامرام نیست

گـفـتی مباد تـشـنه بـخـوابـد حـسین من            حـالا غـمـی شـبـیهِ غـم کـربـلام نیست

چرا چشمت پُر اشک و سینه‌ات پُر آه می‌باشد         مخور غصه پس از من عمر تو کوتاه می‌باشد

مسوزان قلب بابا را چنین ناله مزن زهرا         که شاد از نـاله تو دشمن گمراه می‌باشد

علی را کرده‌ام مأمور صبر و تو کنارش باش         پس از من روزهای بی کسی در راه می‌باشد

سپر بهر علی شو وقت آتش سوزی خانه         بدان که قـتلگـاه تو همین درگـاه می‌باشد

همین که می‌زند زخم زبان بر من به پیش تو         تو را بعد پدر در کوچه سد راه می‌باشد

بلـرزاند مرا در قـبر تا بر تو زند سـیلی         که از مهری که من دارم به تو آگاه می‌باشد

زهرا به خانه و ملک الموت پشت در           از بـهـر قـبـض روح شـریـف پیـامـبر

از هیچ کس نکرده طلب اذن و ای عجب           بـی‌اذن فـاطــمـه نـنـهـد پــای پـیـش‌تـر

با آن که بود داغ پـدر سخـت، فـاطـمه           در باز کرد و اشک فرو ریخت از بصر

یک چشم او به سوی اجل چشم دیگرش           مـحـو نـگـاه آخــر خـود بـود بـر پــدر

اشک حسن چکیده به رخسار مصطفی           روی حـسـین بر روی قـلـب پـیـامـبـر

دیگر نداشت جان که کند هر دو را سوار           بر روی دوش خویش به هر کوی و هر گذر

زد بوسه‌ها به حلق حـسین و لب حسن           از جان و دل گرفت چو جان هر دو را به بر

هر لحظه یاد کرد به افسوس و اشک و آه           گاهی ز طشت و گاه ز گـودال قـتلگاه

مدینه شد ز داغ مصطفی بیت‌الحزن امشب            فضای عالم هستی بود غرق محن امشب

مکن ای آسمان روشن چراغ ماه را کز کین            چراغ لاله شد خاموش در صحن چمن امشب

نه تنها ماتم جان سوز پرچمدار توحید است            که هستی شد سیه‌پوش امام ممتحن امشب

گهی گریم ز داغ جانگداز حضرت خاتم            گهی نالم چو نی در سوگ فرزندش حسن امشب

فدا شد ناخدای فلک حق در بحر طوفان زا            که شد دریای دیده در عزایش موج زن امشب

دهد غسل از سرشک دیدگان با زاری و شیون            عـلیّ بت‌شکن جسم نبی بت‌شکن امشب

نمی‌دانم چه حالی می‌کند پیدا امیر عشق            چو می‌سازد تن آن جان جانان را کفن امشب

شد از داغ دو ماتم قلب زهرا لاله‌سان خونین            که در دشت بلا گم کرده یاس و یاسمن امشب

چراغ انجمن آرا شده خاموش و اهل دل            کند روشن چراغ آه در هر انجمن امشب

سرآمد بر همه غـم‌هاست داغ ماتم خاتم            که امّت را برون رفته است روح از ملک تن امشب

شرر زد حافظی بر دفتر دل خامه‌ات کاین سان            که آتش می‌زنی بر جان، تو با سوز سخن امشب

از سـراپـای مـدیـنه گِـل غـم می‌ریـزد            اشک از دیـدۀ غـم‌بـار حـرم می‌ریـزد
از نـگـاه نـگـران، بـرق الـم می‌ریـزد            آه آرامـش زهـراسـت به هم می‌ریـزد

سایۀ خنده از این گـل‌کـده کم کم برود
یا قرار است که پیـغـمبر اکـرم برود؟

نـور از خـنده لب‌های تـرش می‌بـارید            از گـرفـتاری امت به جـزا می‌تـرسید
دربه در، در پی ارشاد بشر می‌گردید            مثل او هیچ رسـولی غـم و اندوه ندیـد
در دلم شور عجیبی ست نمی‌دانم چیست
در گلو بغض عجیبی ست نمی‌دانم چیست

دخترت زار به سر می‌زند ای وای دلم            در دلم غصه شرر می‌زند ای وای دلم
پدرم حـرف سپـر می‌زند ای وای دلم            حرف از داغ پسر می‌زند ای وای دلم
دل بریـدن ز تو بابا بخـدا آسان نیست
بعد تو واسطۀ وحی خدا با ما کیست؟
این جوان کیست که از دیدن رویش در دل            غصه داخل شده و خنده ز لب شد زائل
گفت با لحن غریبانه ولی چون سائل:            بـا اجــازه بـگـذاریــد بــیــایــم داخــل
با ادب آمـد و در پـیـش پـدر زانـو زد
پرده از صورت پوشیدۀ خود یک سو زد
مژده ای رحمت رحمان که سحر نزدیک است            ای رسول مدنی وقت سفر نزدیک است
شب بیچـارگی نسل بشر نزدیک است            وقت آتش زدن یاس و تبر نزدیک است
پـدر آمـاده رفـتـن بـه ســمـاوات ولـی
نگـران است بـرای غـم فـردای عـلـی
تکیه بر دست علی زد گـل باغ ایجـاد            نظـری کرد به زهـرا و دوبـاره افـتاد
به عـلی فاطـمه را بـاز امـانت می‌داد            داشت اما خبر از غصه زهـرا ای داد
این همه بی‌کسی ای وای سرم درد گرفت
دل سـرشار غـم شعـله‌ورم درد گرفت
او ز فردای حسین و حسنش داشت خبر            از خزان گشتن باغ و چمنش داشت خبر
از به آتـش زدن یاسـمنـش داشت خبر            از غم حیدر خیبر شکـنش داشت خبر
اشک از دیده فرو ریخت و روحش پر زد
پر زد و دختر مظلـومۀ او بر سر زد

دیـدی دلـم از هرچه می‌تـرسید دیدم            افـتـاده‌ای در بـسـترت سـرو رشـیدم

هـر روز دیـدم دیـدۀ بــارانـی‌ات را            دیـدم شـکـاف کهـنـۀ پـیـشانـی‌ات را

از راه رفـتن کـل پـایت پـیـنه بـسـته            ناگـفـتـه‌ها را گـفـت دنـدان شکـسـته

در مکـه درگـیر بـلای کـوچه بودی            زخـمی سنگ بچـه‌های کوچه بودی

»تبت یـدا» خـار بیـابـان بود و پایت            یک لـحـظه اما در نـمی‌آمـد صدایت

حـالا من و تو خـلـوتی داریـم با هـم            دیگر نگـاهت را نگـیری از نگـاهم

بابـا بـگـو‌ پـیـشم دوبـاره می‌نـشـینی            قدری بمان پیشم که محسن را ببینی!

تو هستی و اینجا شکوهم مستدام است            حـیدر میان هر گذر با احـترام‌ است

با بودنت زهرا رخش چون قرص ماه است            آرامـش این خـانـۀ سـاده به‌راه است

آتــش نــدیــده دامــنــم الـحــمـد لـلـه            خـونـی نـشـد پـیـراهـنـم الـحـمـد لـلـه

هرگز نـدیـده روی زهـرا را غریبه            آرام‌ مـی‌کـوبــد در مـا را غــریــبـه

بی‌تو اگر حـمله‌ کـنـند اینها به خـانه            زهـرای تو می‌مـانـد و صد تـازیانه

آتش می‌افـتد روی در پشت درم من            با پهـلـویم سنـگـر برای حـیـدرم من

سیـلی می‌آید سـمت من ای وای بابا            بد خواب می‌گردد حسن ای وای بابا

پیـشم‌ بـمان تا قـتل زهـرا را نبـیـنی            بی‌تو صدایم می‌شـود فـضه خـذیـنی

بعد از تو سهـمِ فـاطـمه آزار می‌شود            این راهِ ظلـم، بعـد تو هـموار می‌شود

حرف از وداع می‌زنی و، سقفِ خانه‌ام            با حـرف‌هات، بر سـرم آوار می‌شود

ای دلخوشیِ فاطمه ناخوش مکن مرا            دارد دلِ شـکـسـتـۀ من زار مـی‌شـود

بسـتـرنـشـینِ من به روی پـا بلـند شو            افـتـاده‌ای و داغ تـو غـمـبـار می‌شود

خـیـلی وخـیـم‌تـر شـده زخـمِ دلـم پـدر            پیـشـم بمـان وگرنه شـبم تـار می‌شود

بالا سـرت نـشـسـته‌ام و فـکـر می‌کنم            آیا پس از تو فـاطمه بیـمـار می‌شود؟

بابا تو را نـداشتـه باشـم چه می‌شود؟            مـزد تو گـفـته‌ای در و دیوار می‌شود

تو می‌روی و بعد تو این شهر کینه توز            از دخـترت همیـشه طـلبکـار می‌شود

مـدیـنه شهـر رسـالت محیط غـم‌ها بود            به کوچه‌کوچه آن ناله بود و غوغا بود
حکایت از غم هجران مصطفی می‌کرد            قـیـامتی که به شهـر مـدیـنـه بر پـا بود

نَفَـس نَفَـس زدنش بود پیـک رحـلت او            که از وجود وی، آثار ضعف پیـدا بود
به خانه اشک عزا، در سقیفه طرح نفاق            به خانه شور غم و در سقیفه شورا بود
به نالـه امت اسلام، جـمـع گـشـتـه ولی            مـیان جـمع عـلی بـود، آنکه تـنهـا بـود
تـمام بـر سـر یک حرف متفـق گـشتـند            کـه آن گـرفـتن حق عـلی و زهـرا بود

پـلـک‌هاى کـبـود خود وا کرد            دور تا دور خـود تـمـاشا کرد

اشک از گوشه دو چشمش ریخت            گـریه بر گریه‌های زهرا کرد

زیر لب یادى از خـدیجه نمود            صحبت از آن انیس غم ها کرد

پیر مرد عصا به دست حجاز            بر دعـا دست خویش بالا کرد

ثـقـلـیـن ایـن دو پـایـۀ دیـن را            در نـظـام وجــود ابــقــا کــرد

نور او در زمان جهـل و کـفر            چـهـرۀ این زمـانـه زیـبـا کرد

حرمت دخـتران زنده به گـور            خون دل خورد تا که احیا کرد

تا بگـوید عـلى امـام شـمـاست            فکر یک دست خط و امضا کرد

یک نفر گفت «الرجل یهجر»            آتـش فــتــنـه را مـهـیــا کــرد

لحـظۀ آخر این رسول غریب            محشرى را ز گریه بر پا کرد

نـگــران عـلی و زهــرا بــود            نـظـرى بـر عـلـى تـنـهـا کـرد

دست و بـازوى فـاطمه بوسید            بعـد هم تـوصیه به مـولا کرد

گـفت: زهرا امـانت است على            جمله‌اش را عجـیب معـنا کرد

پرده از روضه‌ها کـنار کـشید            رازهـاى نـگـفـتـه افــشـا کـرد

گـفت باید عـلى تو صبـر کنى            صحبت از ماجراى فردا کرد

گـفت گـویا به چـشـم می‌بـیـنـم            لـگـدى درب خـانه را وا کرد

فـضه آمـد مـیان آتش و خـون            جـسم پـامـال گـشـته پـیدا کرد

بـار شـیـشه به پـشت در افـتاد            باید این روضه را معـما کـرد

بعد از آن گفت تازه: وای حسین            روضه‌هـایش ادامـه پـیدا کرد

صحبت از آن بـریدن حـنجـر            تـشـنه لب در کـنار دریـا کرد

صحبت از نیـزه و لبان حسین            صحبت نحـر آن گـلـو را کرد

شـمر با لـشگـرى که تـرسـیده            سـر ذبـح حـسـیـن دعـوا کـرد

ضربه‌هایی که پشت گردن خورد            قـامـت دخــتــر مـرا تــا کـرد

یا عـلی بنـشـیـن کـنـارم، یـاریِ آلام کن            سـیـنۀ سنگـین من را با حسین آرام کن

غصه‌ها دارم به سینه، دردها دارم به دل            با حسن تسکین دلم را زین همه آلام کن

دخـترم را بعدِ من داغِ فـراوان می‌رسد            یـاریِ تـنهـا طرفـدارت در این ایـام کن

محسنت را می‌کشند و همسرت را می‌زنند            صبر کن، با تیغِ صبرت نصرتِ اسلام کن

ریسمان بستـند بر دستت اگر نامردمان            خویش را با غربت و مظلومیت همگام کن

چونکه دیدی، دشمنان صحبت ز بیعت می‌کنند            بـا قـیـامِ فـاطـمـه اسـلام را اکــرام کـن

چون که دیدی، فاطمه صحبت ز نفرین می‌کند            قـلـب او را با فَـرازی از اَذان آرام کـن

چونکه دیدی، دینِ حق باقی بماند با سکوت            زود بر خـانه نـشـینیِّ خـودت اقـدام کن

آری از روز غدیر این نقشه‌ها مشهود بود            لیک با تـدبــیر، اهل فـتـنه را ناکـام کن

غیرِ زهـرا و یتـیـمـانم نـداری هیچ یار            بعد از این، پرهیز حتی از همه اَقوام کن

غاصبین دین، بر من تهمتِ هذیان زنند            بعدها با خـطبه‌ات، تبـیـینِ این اِبهام کن

ناریـان را از کـنار بـسترِ من دور ساز            نوریان را همنشینِ من در این فرجام کن

روح و ریحان مرا بنشان کـنارم یاعلی            با شمـیمِ او مرا سوی جـنان اعـزام كن

عَن قَریب اهل نفاق، آتش به بیتت می‌کِشند            لاجرَم یاسِ کبودت را برون از دام کن

می‌رود این شعـله‌ها تا خیمه‌های کربلا            گـریه از حـالا بـرای غـارتِ ایـتـام کن

می‌زند بر نیزه‌ها، رأس حسینم را سنان            تا ابـد لعـنت بر آن جـلادِ خـون‌آشام کن

فلک امشب نشان داده‌ست روی دیگر خود را            که پس می‌گیرد از خلق جهان، پیغمبر خود را

محمد آخرین برگ نبوت بود از این دفتر            خدا می‌بندد از این لحظه دیگر دفتر خود را

فلک می‌ریزد امشب بر سر خود خاک عالم را            ملک بر اشک چشمش می‌کشد بال و پر خود را

یکی اناالیه راجعون روی لبش جاری ست            یکی با گریه می‌گیرد سر زانو سر خود را

تمام عمر رو به قبله بود و حال می‌خواهد            بچرخاند به سمت قبله، حتی بستر خود را

بزرگان گرد او هستند و می‌چرخد سرش سمتی            که تنها و به تنهایی ببـیند حـیدر خود را

علی ماند و فلانی با فلانی رفت، پیغمبر            به دوش این و آن نگذاشت حتی پیکر خود را

از بس نبی به شخص علی التفات داشت            حتی در احتضار هم از این صفات داشت

خود چشمۀ حیات ولی تـشنۀ علی‌است            گـویـی از او ارادۀ آب حــیـات داشـت

بوی علی شفای غم و درد مصطفاست            ورنه رسول، پیش از اینها وفات داشت

سینه به سیـنه‌اش دَم آخر نهاد و گـفت:            هر کس که حیدری‌ست در عالم نجات داشت

هـذیان نداشت خـاتـم پیغـمبـران به لب            ذکر علی در آن قـلم و آن دوات داشت

محـراب را چو غیرِ عـلی دید در نماز            او را به غِیظ بر حذر از آن صلات داشت

محراب را به شأنِ علی دیده بود و بس            آن رهبری که وقت رکوعش زکات داشت

چون گفت راز خود درِ گوشی بفاطمه            زهرای خسته، خنده ز شوق ممات داشت

آغـوش می‌گـشود بـرای دو نـور عـین            از بس به بوسۀ حـسنـین التـفات داشت

با هر نظر حـبیب خـدا داشت نکـته‌ای            امّـا نگـاه زیـنب کـبـری نـکـات داشت

تا آخـرین نـفـس نـگـران حـسـیـن بـود            گـاهی گـریـز روضۀ آب فـرات داشت

در روزهای آخـر عـمـرش، بـقـیـع را            آگـاه از مـصائب بعـد از وفـات داشت

تازه غـم و مـصائب زهـرا شـروع شد            آنکه به زیر سـایـه تـمام کُـرات داشت

فـرمـود: دخـتـرم، بـخـدا مـی‌بـرم پـنـاه            زان فتنه گر که نقشۀ سیلی برات داشت

تو بازوی علی و علی بازوی خداست            از بازوی شکـستۀ تو دین ثـبات داشت

امامُ الـرحـمـتِ اول و یا پیـغـمـبـرِ آخَـر            امین خالق و مخلوق حتی بهر هر کافر

همینست آنکه برحقش دهد موسی قسم، حق را            که یارب از بلا و از عذاب قوم من بگذر

ابالـزهـرا ابالـزُهـره ابالعـلـم و ابالعـالـم            ابالقاسم محمد مصطفی هست و ابالکوثر

تمام عمر لب نگشود بر نفرین این امت            برای رحـمت پـروردگـار آمد پـیـام آور

به زیر سنگ دندانش شکست و باز پی در پی            لب پُر خون دعا میکرد دشمن را به چشم تر

تجلی بخش نور معرفت باشد ز سر تا پا            نشان از مهـربانیِ خـدا دارد ز پا تا سر

خدا را بین که یک طفل یتیم و این همه شوکت            بوَد خُلق عظیمش زینت هر مسجد و منبر

همیشه در سلام او پیش دستی کرد حتی بر            صغیر و پیر و بیمار و فقیر و خادم و نوکر

محمد شهر عـلمِ عـالم امکان علی بابش            در این ظلمت سرا او ماه و مهتابش بود حیدر

بدون مرتضی راه ورودی نیست بر احمد            محمد شاهراه عشق می‌باشد علی رهبر

سلام ای مقصد و مقصود بر مخلوق و بر خالق            سلام ای برترین عاشق وَ ای عبد خدا منظر

به عزرائیل فرمودی مدارا کن بر این امت            دلت شـور مرا می‌زد هـمیشه تا دم آخر

جهان امروز پُر گشته ز سادات بنی الزهرا            ندید این را اگر هرکس هوالغافل هو الابتر

حَرایت پر ز حُر کرده عراق و شام و ایران را            حرم‌ها چون نگین است و فدایی‌ها چو انگشتر

دلم راهی شد امشب تا مدینه گنبد خضرا            کمی هم آنطرف‌تر بر مزار عترت اطهر

میان بستـرت آرام جان، آرام جان دادى            ولى آرامِ جانت نیمه‌جان شد پاى این بستر

چه با حسرت دم آخر میان هم گره خورده            نگـاه خـسـته بـابـا، نگـاه خـسـته دخـتـر

براى بار آخر بوسه‌اى دادى تو بر دستِ            همان زهرا که هم دختر ترا بوده است هم مادر

ولى دستی که بوسیدی ردى برداشت در کوچه            همان زهرا کتک خورد و زمین افتاد پشت در

طناب دست مولا را کـشیدند آه در خانه            چهل نامرد از یک سر، زنی دلخسته از یک سر

به روی خاک بر می‌خواست و هی بر زمین می‌خورد            کبوتر می‌خورد روی زمین وقتی بیفتد پر

در اینجا مادری پشت پدر افتان و خیزان بود            ولی در گوشه مقتل برادر بود و یک خواهر

همان میخی که در سینه نشست و سینه‌ها را سوخت            گذشت ایام و شد نیزه گذشت ایام و شد خنجر

گذشت ایام و زینب داد می‌زد آه یا جداه            امان از کندی خنجر امان از گودی حنجر

مهمان که دعوت می‌کند پیغمبر اکرم            بر او مـحـبت می‌کـنـد پـیغـمبـر اکرم
ما هم که اینجـائیم مهـمانان او هـستیم            حـتـما عـنایت می‌کـنـد پـیغـمبـر اکرم

حاجت بخواه از محضر پیغمبر رحمت            قـطعـاً اجـابت می‌کـنـد پـیغـمبـر اکرم
از خوبی‌اش باید بگویم چهارده قرن است            دارد هـدایت مـی‌کـند پـیـغـمبـر اکـرم
چون بر حسینش گریه کردیم از ثواب خود            تـقـدیـم امـت می‌کـند پـیـغـمـبـر اکـرم
با دست خود مـزد تمام سیـنه‌زن‌ها را            امـشب کـرامت می‌کـند پیغـمبـر اکرم
دست از کتاب و اهل بیتش بر نمی‌داریم            وقـتی وصـیت می‌کـند پیـغـمبـر اکرم
با “کُلُّنا واحد” که فرمودند پس محشر            ما را شـفـاعـت می‌کـند پـیغـمبر اکرم
با اینکه دوریم از مدیـنه این دل زائر            قـصد زیـارت می‌کـند پیـغـمبـر اکرم!
سیلی به زهرایش زدن مزد رسالت بود؟            فـردا شکـایت می‌کـند پـیغـمبـر اکـرم

با فـاطـمه بعـد از رسول‌الله بـد کردند
بال و پر پروانه را عـمداً لگـد کردند

هـیزم فراهم می‌شود بعد از رسول‌الله            آتـش مجـسم می‌شود بعد از رسول‌الله
روزی صحن پاک چشم مادر سادات            بـاران نم نم می‌شود بعد از رسول‌الله
مانند ماهی که قدش عمری هلالی شد            زهرا قدش خم می‌شود بعد از رسول‌الله
حـتی بـلای جـان زهـرای عـزادارش            مسمار در هم می‌شود بعد از رسول‌الله
تا بشکند دستی که احمد بوسه زد بر آن            قنفـذ مصـمم می‌شود بعد از رسول‌الله
خورشید روی حضرت حوریه تاریک از            سیلی محکم می‌شود بعد از رسول‌الله
دیگر به خود این خانه روی خوش نمی‌بیند            دل‌ها پُر از غم می‌شود بعد از رسول‌الله
مـثـل مـدیـنه کـربـلا هم می‌شـود بلـوا            قـحـطی آدم می‌شـود بعد از رسول‌الله
پنجاه و اندی سال شام هر شب زینب            اندوه و ماتم می‌شود بعد از رسول‌الله
مقـتـل ببـیـنـد زینت دوش پـیـمـبـر را            هی از تنش کم می‌شود بعد از رسول‌الله
سرتابه پایش را محمد بوسه‌باران کرد            افسوس درهم می‌شود بعد از رسول‌الله
در کربلا لب تشنه او را می‌کشند آخر            دنیا جـهـنم می‌شـود بعـد از رسول‌الله

بعد از رسـول‌الله دل‌هـامان مکدر شد

در روضه‌های روضه خوانها حرف یک سر شد

حرف از وصیت‌های آخر می‌زنی بابا            از پیـش زهـرایت کجا پـر می‌زنی بابا

این لحـظه‌ها یاد گـذشته کرده‌ای انگار            حرف از وصیت‌های مادر می‌زنی بابا

دل‌شوره داری، از نگاهت خوب می‌فهمم            داری گـریزی به غـمِ در می‌زنی بـابـا

زهـرای تو پشت و پناه حـیدر تنهاست            هرچند حرف از زخم بستر می‌زنی بابا

یک روز می‌بینی مرا بین در و دیوار            یک روز می‌آیی به من سر می‌زنی بابا

گـفـتی که خـیـلی زود می‌آیـم کـنـار تو            پس لحـظه‌هـا را می‌شـمارد یادگـار تو